«مایستر اکهارت»(۱۲۶۰-۱۳۲۷) که از او با عنوان «پدر تفکر آلمان» یاد می شود، راهب واعظی از سنّت دومینکن ها و یکی از ژرف اندیش ترین الهی دانان مسیحی و نام آورترین عارفان قرون وسطی به شمار می رود که به واسطه کسب مقام استادی الهیات در دانشگاه پاریس از او با لقب Meister (استاد) یاد شده است. بنیادی ترین آموزه الهیاتی و عرفانی اکهارت، تأکید بر وحدت مطلق و فراگیر خداوند است که همه موجودات را به فنای در خویشتن فرا می خواند. اکهارت با تمایز نهادن میان وجه اطلاقی خداوند(مقام ذات) و ساحت آفرینشگری او، بر آن است که محدودیت های شناختاری ما، همواره مانع شناخت خداوند در وجه اطلاقی اش خواهد بود. نظرگاه همه خداانگارانه اکهارت او را بر آن می دارد تا رسالت حقیقی انسان را تلاش برای برقراری اتصال و اتحاد میان وجه الوهی خویشتن با الوهیت فراگیر در همه هستی به شمار آورد.
اندیشه های عرفانی اکهارت که در نهایت به تقابلی عقیدتی میان او و ارباب کلیسا منجر شد، به تدریج در متفکران و الهیدانان پس از او مؤثر افتاد. عمده ترین محمل این تأثیرگذاری، مواعظی بود که غالباً در جمع زنان عارف و راهبه های کلیسا توسط او ایراد شده بود. در میان صد و ده موعظه برجای مانده از اکهارت، کتاب مشهور به مواعظ(sermons) در بردارنده هفت موعظه کوتاهِ ناظر به اصلی ترین رویکردهای تفسیری اکهارت در مواجهه با کتاب مقدس و نشان دهنده دریافت های خاص و مناقشه برانگیز او از مفاهیمی نظیر «روح»، «خدا»، «آفرینش»، «مسیح» و «دین» است. «مواعظ اکهارت» برگردانی از ترجمه انگلیسی کلود فیلد(Claud Field ) است که نخستین بار در سال ۱۹۰۹ انتشار یافته است. فیلد علاوه بر ترجمه «مواعظ اکهارت» و ضمن نگارش آثاری در باب ادبیات فارسی و عارفان مسلمان، برخی از آثار غزالی نظیر «کیمیای سعادت» و «المنقذ من الضلال» را نیز به زبان انگلیسی ترجمه کرده است.