بر بند مرگ مجموعه‌ای دیگر از سروده‌های شاعر امروزین مصری اشرف ابویزید مشهور به اشرف دالی پس از دفترهای «خاطرات پروانه‌ها»و «خاطرهٔ سکوت» است. جنگ و ناملایمی‌های پسین آن، پناه جستن در «دیگری» به‌عنوان تعیین‌کننده‌ترین گزینش انسان در هستی و نیز مرگ ـ مرگی نامنتظر که خود اساس زندگی است. ـ مفاهیم اصلی شعرهای این کتاب را تشکیل می‌دهند. پرداختن به حتمیت و قطعیت غیرقابل انکار مرگ همانگونه که از عنوان کتاب و یکی از مهمترین سروده‌های آن برمی‌آید. از جهان‌نگری فردگرایانهٔ شاعری خبر می‌دهد که زندگی را در قالب حقیقتی پدید آمده در میان ظلمت پیش از تولد و خلأ پس از مرگ، در رنجی تجربه می‌کند که به کلمات تبدیل می‌شوند.

بدیل زندگی به مرگ و مرگ به زندگی از بالاترین امکانات بشر در نقطه‌ای از هستی است که در کتاب بر بند مرگ دیده می‌شود. انسان‌هایی که در فضای کلمات این مجموعه زیست می‌کنند، به تمامی تحت سیطرهٔ مرگ‌اند. آنها زندگی‌یی را زندگی می‌کنند که در آمیزشی نامعلوم همان مرگ است و ماهیت اصیل خود را به آن معطوف کرده است. به تعبیر بهتر مرگ هر روز با شاعر به دنیا می‌آید و در متن زندگی‌اش متولد می‌شود. دریا مرگ را به آواز می‌خواند و او  درختی افتاده در میان باغی است که خورشید نیز در آن مرده است.

مردگانی هزار ساله در بستر شن و نمک خشکیده‌اند و خاطرهٔ مرگ در زیر آسمانی که همچون خانهٔ عنکبوت می‌نماید، هر لحظه در تداوم است. داد و ستد زندگی با مرگ و مرگ با زندگی آنجا معلوم می‌شود که شاعر آنقدر می‌میرد. که نام خود را بر تمام سنگ قبرها می‌بیند. در میان این همه مرگ و شهوت پایان‌ناپذیر آن برای خاموشی و نیستی، خنکای حضور «دیگری» که گاهی به حجمی از خیال می‌ماند، به آرامشی یقین‌مند تبدیل می‌گردد و زندگی از دل مرگ متولد می‌شود.