خود، دیگری و خدا در اندیشهٔ کیرکگور ریشه‌های اندیشه اگزیستانسیالیستی کیرکگور را بررسی می‌کند. می‌توان گفت فردگرایی یکی از ارکان اگزیستانسیالیزم است و کیرکگور اندیشمندی است که سهمی مهم در تبیین فردگرایی در فلسفه مدرن داشت. او همواره در آثارش انسان را به عنوان فردی منفرد می‌نگریست. و از این جهت در تقابل با فلسفۀ اجتماعی که تحت تأثیر هگل توسعه یافته بود قرار داشت. از سوی دیگر به جای توجه نشان دادن به ایده‌ها دل در گرو «آنچه هست» داشت. و از این نظر نیز خود را مقابل فلسفۀ هگل می‌دید. این دو رکن اندیشۀ کیرکگور موجب شد مسیری که وی در فلسفه گشود انسان را  محور خویش قرار دهد و  به مسائل مخصوص به افراد انسان بپردازد. او در آثارش سهم خود را در این راه ادا کرد و تلاش فراوانی برای تبیین و حل و فصل این مسائل نمود.

از جمله مهم‌ترین مسائل هر فرد انسانی رابطۀ او با خود، دیگری و خدا است. اگر از منظر کیرکگور به این رابطه‌ها بنگریم سه مسئلۀ مهم و اساسی را پیش روی خود خواهیم دید. هر فرد انسانی ناگزیر است در باب شناخت خود، دیگری و خدا و رابطه‌هایی که در این میان شکل می‌گیرد مسائلی را بازشناسد. و در صدد حل و فصل آن‌ها برآید. پژوهش پیش رو نشان می‌دهد کیرکگور در باب این سه موضوع چه آراء و نظریات بدیعی را مطرح کرده است و اگر بخواهیم از منظر او به این سه موضوع بپردازیم مسائل پیش روی ما چه آرایشی خواهند یافت. خود، دیگری و خدا در اندیشهٔ کیرکگور گامی در این راه است.