دیالکتیک هگل پس از دیالکتیک افلاطون یکی از مهم‌ترین نظریات دیالگتیکی است. «دیالکتیک» اصطلاحی است که در گذشته برای توصیف روشی از استدلال فلسفی به‌کار می‌رفت که شامل نوعی روند ضدونقیض بین طرف‌های مقابل است. این اصطلاح به روش دیالکتیکی خاصی برای استدلال اشاره دارد. که فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، گ.و.ف هگل ، آن را به‌کار برد و همانند دیگر روش‌های «دیالکتیکی» بر روند ضدونقیض میان «طرف‌های مقابل» متکی است. اما ویژگی نوع هگلی آن است که «طرف‌های مقابل» در آثار هگل به محتوای موضوع بحث او بستگی دارد، برخلاف کسی همچون افلاطون که «طرف‌های مقابل» نزد او آدم‌ها (سقراط و مخاطبانش) بودند. در این نوشته به اختصار با دیالکتیک هگل و ويژگی‌های خاص آن آشنا خواهید شد. این اثر همچون مدخلی مخاطب را با مواضع مهم این بحث آشنا و راه را برای مطالعهٔ عمیق‌تر آثار او هموار خواهد کرد.