عشق، نیایش اثری است عارفانه بخش مهمی از ادبیات جهان را عارفان ساخته‌اند. در هر فرهنگی، هر دین و مذهب یا زبانی می‌توان آثار ادبی جذابی یافت که توسط عارفان پدید آمده باشد. نمی‌توان گفت آنان صرفا با انگیزه خلق آثار ادبی، این نوشته‌ها را پدید آورده‌اند. اما از طرفی نیز نمی‌توان ادعا کرد این ادبیات دل‌فریب، بدون قصد و نیت شکل گرفته باشد.

شورمندی درونی عارفان خود سرچشمه ایجاد زیبایی در کلام ایشان است. از سویی دیگر، توجه‎ آنان به لزوم تأثیرگذاری سخن و در نتیجه راه یافتن دیگر مردمان به ارتباط عاشقانه با پروردگار. از طریق مطالعه این آثار موجب تلاشی مضاعف از جانب عارفان شده است. برای زیبا سخن گفتن و خلق ادبیاتی غنی در ابعاد معنایی و زیباشناسانه شده است. این همه سبب شده از خلال تجربه‌های عرفانی و دینی، میراثی ارزشمند در ادبیات جهان پدید آید.

ترجمه آثار ادبی ـ عرفانی خود ماجرایی است. این نوع آثار به دلیل به کارگیری زبان ادبی، فخیم و لطیف از جانب مؤلفان، مستلزم رعایت نهایت زیبایی در ترجمه از جانب مترجم است. تا روایت صادقی از متن در اختیار مخاطب قرار گیرد. از سوی دیگر، فراوانی الفاظ و اصطلاحات دینی و عرفانی که نیاز به دقت در معادل‌یابی و انتقال مفاهیم به نحوی شایسته دارد، دشواری کار مترجم را دوچندان می‌کند.

ترجمه این آثار باید چنان باشد که خواننده بی‌آنکه حضور مترجم را در متن احساس کند خود را ـ گویی بی‌واسطه ـ روبه‌روی نویسنده بیابد و بتواند سخن او را بشنود. این دشواری‌ها ترجمه آثاری از این دست را گاه طولانی و پرزحمت می‌کند. امید است که ترجمه پیش‌رو از دو رساله با نام‌های عشق، نیایش که حاصل تلاشی از این شمار است بتواند مخاطب را به ماجرای عشق و رابطه‌ای خالص با پروردگار که در این اثر منعکس شده است، راهنمایی کند.